Özür dilerim dünya
Şu karede açan çiçekler
Ruhu nefis aydınlatan o ağaç
Yanarak can olup uçuyor

Benim adım yalnız
Şimdi dostum ile bu fotoğrafta
Yarın bir barınakta
Acı acı içime dolan kül kokusuyla
Ağlarken söndüremeyeceğim alevlere
Yenik düşen aklımı
Bıraktım çam kokulu düşlerimi

Zeytin dalları yanıyorsa an be an
İçimde sabır külleri dökülüp
Uluyorsa Ay’a karşı
Bitiyorsam eğer
Zaten konuşmaktan aciz dilim
Gözlerimde kör olmuşsa
Bana ait nem kaldı ki ?

Sahil kenarında hoyrat rüzgar
Seni beni değil nefesimi yakarken
İçimden dualar kelebek olup
Düşerken alevlerin saçlarına
Ağır bir imtihandan geçiyorum
Geleceğimden yarına

Sarıl bana toprak ana
Gül gibi bit yeniden
Görmek istiyorum seni
Tutarak elinden...

Sincap dişlerinin arasından
Tırtıl ellerinin ayasından
Çınarların gözelerinden
Çıkana kadar yaşatacağım söz

Terk etme bizi ne olur
Modernleşme denilen ur
İnsanları yok etmeden...