Ne aç kaldığım günler gelir aklıma,ne yorulduğum
Şimdilerde sormayın, tarifsiz kederdeyim.
Geçiyor her nasılsa hekimsiz yara, mehlemin hükmünün bittiği yerdeyim.
Gönüldeyse sızı, dinmez ruhunuzdaki buhran, bu ki en kötü
İster istemez karamsarlık sarar etrafı, mutluluğa kapatılırr kalınca örtü.

Üç saatlik uyku bile yeter, gönlü keyif ise insana
Değil mi ki günlerce yatsanız, dinmez görünmeyen bu yara
İnsan olmak ne zormuş anlarsınız, tam da burada,
Sizi efkâra eder davet, ruhtaki doyumsuzluk, kalmaz bir huzur
Gerçekler yıkar o an, madden değildir durum,maneviyattan vurur.

Nefis denilen değil size, tüm insanlara bir tuzak
Ya onu ıslah etmeli güzelce, ya kaçmalı alabildiğine
Size değer katan samimiyettir, ciddiyettir, bu ki güzellik
Alın şimdi tesbiği elinize, akışkan olsun yüzü ve tam da zikirlik.

Başkalarının sorunlarını çözemeyiz her defa
Onlar düşnmeli sonuçlarını, kişisel değil mi hayat hulasa
Ne doğabilir güzelliği benden başkasına, ne batar güneşi
Her kul iyiyi de çirkini de doğru ayırt etmeli.

İsterse insan değişir güzele doğru, bu ki kemlik işidir
Zorla gelmez yola kimse, gönülsüz gidilen yol,kafa şişirir
Ne yenir ekmeği, içilir suyu, gelmeze özünden insanın
Hükmü de sınırlı kalır yalandan tavırların.
Çizmek gerekir o zaman yeniden bir rota
Hamd etmeli kişi,esen düşünebilen dimağa
Arınır diye ümit ederim zamanla ruhtaki sızı
Dua verecektir kula, bu yönde pahasız elması.

Oğuzhan KÜLTE