kim bilir
nasıl da basit şeylere
hasret yaşıyorsun
dışı seni içi başkalarını yakan dünyada

uçurtma uçurmak mesela kırlarda
yalın ayak koşabilmek
ciğerlerini patlatırcasına

dik dura dura
içinde büyüyen bir kamburdur
yaşam ağrısı aslında

üzerine giydirilmiş gömleği
kim bilir kaç kez
yırtıp atmak geldi içinden
kaç kez bağırdın kör kuyulara

-hem sen küfretmeyi de bilmezsin-

başlarım böyle hayatın anasına,avradına...

ben sığamam öyle aynalara
kırar yürürüm
cam kırıkları bata bata ayaklarıma

ki insan
en çok kendini öldürmekte ustadır
tekrarı olmayan bu tragedyada

çöl benim içimde
çöl benim içimde

sen deli bir kısrak
koşuyorsun uçsuz bucaksız
içimin kurak topraklarında
bastığın yerler vaha

anlamalı diyorum kaktüsü
dokunabilmeli kederine
üflemeli aşkı
çölün yorgun ruhuna

ardın sıra yürümeli
içimde biriken yüklü bulutlar
ulaşmalı okyanuslara

taş sektirmeli kıyılarda
dans etmeli rüzgârda
sabah beş sularında
sevişmeli usulca
güneş doğmalı koynumuzda

-bir sıtmadan ibarettir yaşam
dokunamazsak içimizdeki çocuğa-
...

Necat Uslu