Can Azerbaycan’ım, Kardeşler yurdu:
Hocalı’m; kızıl kan, çıkmaz aklımdan.
Kahpeler çakala boğdurdu kurdu;
Altı yüz on üç can çıkmaz aklımdan.

Yirmi altı Şubat, yıl doksan iki;
Kadın, çocuk, yaşlı demedi zalim.
Vurmaya doymuyor sürüyle şaki;
Bağlı bedenlerde yaptılar talim.

İki taştan yürek hamile gördü:
Yazı tura attı; ‘’Acep ne diye’’
Diğeri karnına süngüyü sürdü:
Dedi “yoldaş, bu kız; sana hediye’’

Verdi anasına süngü takarak
Süngünün ucunda çırpınır bebek.
Zevklenir her biri canlar yakarak
Hepsi birbirinden kudurmuş köpek.

Kirli kahkahalar yırtarken göğü
Top oynanmaktadır çocuk başıyla.
Kapkara bulutlar örterken göğü
Medeniyet güldü kanlı dişiyle.

Feryatla, figanla çınladı her yan;
Korumasız canlar düştü toprağa.
Süngüler vuruldu, dere oldu kan;
Naaşlar sahipsiz, hasret bayrağa.

Sönmedi yangınım o günden beri:
Ne oldu da düşman pervasız gezer.
Karardı tarihim, zaman zemheri;
Karabağ bağrından kanımız sızar.

Düşman kahrolmadan bitmez efkârım
Karabağ benimse, nerede? Hani?
Çiğnenmesin daha namusum, arım.
Şehitlerin yerde kalmasın kanı.

Can Azerbaycan’ım, Kardeşler yurdu:
Hocalı’m; kızıl kan, çıkmaz aklımdan.
Kahpeler çakala boğdurdu kurdu;
Altı yüz on üç can çıkmaz aklımdan.


Kamil Durmuş