düşündüm de şöyle bir
senin hiç yoluna çıkmadılar.
ya da çıkamadılar.
ayaklarım adımlarken bu koca yolu
prangasından kurtulmuş bir deli gibi
kaybolmuş umutların esrarengiz bakışlarını saklayan gözlerin
darağacında asılı kalmışcasına
kimseler görmemiş seni
bir ben hariç.
gecenin ayazında adımlarken sokakları.
yitik bir düşü arayan sen
beyaza dönüşen saçların
umutsuzluğunda biriken o boş bakışların
sebepsiz bekleyişlerden biri gibi
susmalarım delidir benim
arkadaşlarım duvarlar, sokaklar ve kaldırımlar.
şimdi hepsi hükümsüz
ve hepsi yargısız infaz kurbanı
celladı da ayaklarım
atılan her adım bir infazdı
kim ne yaşadı kim ne çekiyor muamma
gülüşlerimi söndürdüler.
çığlıklar peşi peşine
şimdi içler acısı bir haldeyiz
adımlarım serseri ve istikametsiz.
gecenin karanlığında soğuk üşüşürken üstüme
siyah ve beyazdı her şey
bir tek vurulduğum yer kanıyordu
senin geçmediğin o yollarda.
yürüyordum..
ben..