Elmas, yakut,zümrüt, pırlantalar,altınlar,…
Ne kasalar dolu para, ne sınırsız hazineler
Hiçbiri kâr değil, kalıcı değil
Ne asaletlidir onlar, ne de değer katarlar bana
Varsa bir tek sevgi, ille de sevgi
Ezelden var eden beni, ebedde de kâim olan
Bir tek sevgidir sevgi, ailemden bana kalan.

Aramadık yer, sormadık kimse kalmadı
Okunabilir herşey okundu, literatür tükendi
Tükendi kitaplar bir bir,izlenmedik film kalmadı .
Ne değerli bir tablo var artık, görmeye değer
Emeklerin sonunda onu buldumsa eğer,
O ki, iki heceli bir muamma,değermiş tüm zorluklara.
Sevgi demişler adına, sığmamış koca cihâna.

Düşüncem donakaldı, kelimeler tükendi
Bu saadetle tanıştıran beni kimlerdi?
Kim anlattı onu ilkin,kim yazdı, kim resmetti?
Donakaldı şuurum, cevap arıyorum da
Annem, babam, kardeşlerim geliyorlar aklıma.

Ne kıyas götürür bu duygu , ne yıpranır zamanla
Ne de tartılır teraziyle, ne satılır parayla,...
Dedik ya köküdür sevginin, mayası ve özüdür
Sevmelerin afak-ı, mihrâcıdır aile.

Çelikten olsa zincirler kırılırdı
Altından olsa kafesi, bülbül yine esirdi
Geçse de yıllar takvimin yitik sayfalarında
Bitmez aile sıcağının muhabbeti, bitmez
Ne kırılacak zincirdir, ne esarettir bu yuva
Ahde vefa vardır orda, zaman, mekân tanımaz
Kişileri yiter belki, sevgileriyse tükenmez.

Diridir orda sevgi, cana can katar,
Ümitsizlik pınarı orda akmaz, kesilir
Her ferdi değerlidir, uğruna can verilir
Yoktur ölçüsü sevmelerin; belki ırmak, nehirdir
Hazinedir aile, sevilir mi sevilir.

Sanattır ailen sanat; tabloda bir resim, duygulu bir şiir,..
Paha biçilmez asırlık halıdır, belki bin yıllık kilimdir,...
Okundukça derinleşen anlamıyla, soluksuz bir romandır,
Gişe rekorları kırmış klasik bir filmdir,
Velhasılı ailen; sesindir,sözündür,ruhun ve nefesindir.


Bir ucunda olsan mekanın, en uzağından,
Yerde izler silinse tipiden, borandan ve kardan
Yer, göğe kavuşsa da amansız yağışlardan
Bir liman ki o; mahsun , asude ve şefkatli
Yüksemiş elleri semaya ,annen ki dirayetli.

Sarar sıcağı seni birden onca hengâme dağılır
İşte bu yüzden güzel, bu yüzden tarifsizdir
Yoksa soran derdini, paylaşan bir dost ara
Baba ocağın var ya, çare olur yarana.

Ne tahsilin, makamın, ne araban, ne evin,
Olsa da çokça servetin, mukayese edilmez,
Değmez hiçbiri değmez, yanından bile geçmez
Sevgiyle beslendiğin, büyüyüp geliştiğin
Öpülesi eliyle babanın ve annenin
Ne çekilen çilenin, sabrın, mücadelenin
Dünyada karşılığı yok, bu tarifsiz sevginin.

Madeni işleyen el, ona şekil veriyor
Haddeden geçen demir, kalıplara giriyor,
Oluyor sonra birden pense, çekiç ve kaşık,...
Hayret ediyor insan, maddenin bu haline
Bir bebekken büyüdük, emekledik, yürüdük
Uzadık fidan gibi tarifsiz emeklerle,
İnsan şimdi anlıyor, sanki haddeden geçiyor,
İnkişaf ediyorum şimdi geçmiş günleri
Öpeceğim elbette hizmet eden elleri.

Çekildi çok kahrımız, sarıldı yaralarımız
Düştük bazen derinden, dipsiz köhne çukura,
Uzanan el aradık, çıkarsın diye ordan
Görmedi kimse bizi, hatta umursamadı,
O kaosta, afette bize uzanan tek el
Her zaman umursayan bir ailemiz vardı.

Nasıl bir sevmekmiş bu, bu nasıl bir feraset
Sevgi denen bu sözcük; ne sihir, ne kerâmet,
Ailenin özünde, kimlik ve benliğinde
Mayasında o varmış, aile çok kutsalmış.

Şükürler olsun derim, Rab`bi hep hamdederim
Ailemden her ferde büyük değer veririm.
Bana miras buradan, ne mal ne de makamdır,
Ebeden yaşayacak o, bakî kalan geride
Bir tek sevgidir inan, namzettir tüm benliğe,
Sevgide birleşmekse, bu en güzel hediye.

Oğuzhan KÜLTE