Ömrümü hep zor olan hayellerin peşinde koşmakla harcadım
Yeri geldi, en güzel kadını aşık ettim kendime
Bazı zamanlardaysa, kimsenin cesaret edemediği yükseklikten salı verdim kendimi aşağıya
Sonra uzun zaman sessizce yaşadım ortalıklarda
Ve bir baktım ki
Kendimi tükettiğim günden bu güne uzun zaman olmuş

Mesela
Yalnız olduğumu unutalı
Tek bir kelimeden binlerce anlam çıkartmayalı
Gizlerimi başkalarına anlatmayalı
Sürekli kendimden ve her şeyden kaçma hâli
Daha çok susup az konuşmasını
İçimde ki terddüde onlarca romanı sığdırmayı
Ve utanmanın sükûnetini suretimin her yerini kaplamasını izlemek

Hani istemiyor değilim
Denizler taşsın, depremler olsun ve kıyametler kopsun
Şu kısacık ömrümün bir toz tanesi kadar değersizleşip meleklerin kanatları arasında savrulsun

Ya da, şizofren bir duyguya kapılıp
Şimdi çarmıha germe zamanı tüm kelimeleri ve düşünceleri diyip

Benim şiddetle yeniden sevmem gerek
Tüm saflığımla, ilk defa sever gibi
Pamuksu elleri dokunsun tenime, ıslak ve mağrur
Ve tüm utanmazlığımla anadan doğma üryan bedenimi sunarken önüne
Uzun saçlarıyla göğsümün yaralı yerlerini örtsün

Dalında tüm haşmetiyle kokan güllere dokunmadan
Delik ceplerimden çıkartıp, aşk adına yazılmış şiirler vermeliyim
İlkokul öğretmenleri aşkı anlatmadan bize
Hiç bitmeyecek dediğim aşka, iman edip
Gecenin bir yarısında acemice dualarla
Uyuyan güzelliğe bakıp "BİR ÖMÜR SON NEFES" demek...