İnsanın bir yüzü olmalı ölmeye, bir yüzü olmalı gitmeye
Birde, geride kalanlara bırakmalı ağlamayı

Belkide yıllardır onu bekliyordum kendi dünyamda
Ve o geldi en sonunda
Hayatımın en güzel üç beş anısına ortak oldu
Sonra
Ansızın bir gün çekip gitti
Gittiği günden beri, her anım zehir zemberek
Gecenin karanlığında parlayan ışıkları gözyaşlarımın ıslaklığıyla uğurladı gözlerim her seferinde
Kimi zaman geçmişin hayelletleriyle, kimi zamanda iç acıtan bir şarkıyla
Radyoda çalan, "herkes gider mi" şarkısı çalarken
Uzun yolların bilinmezliğinde
Yola her çıkışında edilen duaların mutluluğunu, Menzile vardığımda anladım

Beni öldürmeye kim yeltendiyse, huzur buldu çürümüş bedenim de
Gelenler sevgime karıştılar gök kuşağı misali, renga renk
Yanlızlığıma yanlızlıklarını katarken üşüdüğümü anlamadılar
Bastığım kurumuş yaprakların acı sesini kahkahalarım sandırlar da
Hüzünlerini hüzünlerime aşık edip öylece gittiler
Bir piç gibi

Yıllarca kağıt kalpler arasında dolaştım köhnemiş evlerde ki yaşanmışlıklara bakarak
Ihlamur ağaçlarının suçudur deyip kendi saflığımın yıl dönümünü kutladım
Ve işte o yüzden
Bugünlerde gidesim var tüm gözlerden
Soğuk karlı dağlara, çırılçıplak, yalın ayak
Rüzgar saçlarımda ezgiler söylerken gözyaşlarımda ısınsın bedenim
Geçmişimi unutmak adına sokak ayyaşlarından farkım kalmasın
Ve Annemin tutan beddualarına ağıtlar yaksın çingene kızları
Mahkemeler kurulsun gıyabım da
Gerekçeli kararlarında “çok sevdi” desinler
Tüm konseylerde adıma düzenlensin müebbetler, idamlar

Ölüm daha kaç güne, kaç saate gebe bilmeden
Bu günlerde gitmem gerek, vurdum duymaz diyarlara
Kimseler bilmesin adımı, sanımı
Eskimiş bir bavula sığdırdığım üç beş aşk şiiriyle
Ayağı kırık taburelerde yeni yetme sevgilileri seyredeyim
Kız, gözlerinden ilk aşkına akan yaşları silerken
Güneş tenimi yaksın, acıyan yerlerime tuz basmışcasına

Tozlu aynalarda ki suretime
Kirli gökteki kuşlara
Kar yağdıracakmış gibi böbürlenen bulutlara dokunmayın ne olursunuz
Okuduğum kitaplarda ki hayali kahramanları çok sevdim
En güzel aşk sözcükleri onlara yakışıyordu
Ve en güzel şiirleri onlara yazmıştı ozanlar

İşte o yüzden
İnsanın bir yüzü olmalı giderken
Birde geride bıraktıklarına bir türküsü...