Dünyaya kapatılan penceremin
önünde yazıyorum sana sevgili.
Mutluluğum kıyıya vuruldu,
aşk deryasında Alabora olmuşum.
Elimi uzattım kimse tutmadı,
herkes kalbimi kırmakla meşguldü.
Ciğerime kadar hüzünle dolmuşken,
artık sevdaya küs olmuşum.

Zamanla geçer dediler,
ama zamanla ben geçtim kendimden.
Gülmeyi unuttum, mutluluktan da
ağlamıyorum artık,
Bendeki keder yaşları sevgili,
boğazımdan düğümlenip
İçime, içime akanları da
kimse görmüyor zaten.

Yaşamak için bir neden bırakmadılar,
Kimi sevmeye yeltendiysem
hançerini kalbime sapladı
Acıyan sol yanımla kaç
geceyi sabah ettim
Kaç kere öldürmek istedim
kendimi kimse bilmedi.

Bir mezar taşına dönmüşüm
şimdilerde, sus pus dilim.
Konuştukça sancılanan yüreğimin
sesini kimse duymasın,
Kimse bakmasın yanağımdan
süzülen gözyaşlarıma.
Ben içimin yangınını toprağa
anlatacağım bir gün.

Herkes yaşattığını yaşar bir gün
hiç birinizi affetmeyeceğim.
Siz de yanın benim gibi,
el uzatanınız, omuz vereniniz olmasın.
Benim gibi kocaman bir
boşluk olsun içinizde,
Bu boşlukta her gün
acınızla selamlayın güneşi.