Zemheri ayazlarda üşürken ellerim sensiz
Gecenin yosma saçlarına hüzün kuşları konmuş
Gözlerimin kıyısında özlem kristalleri
S u s a n l a t m a

Az önce bizden geçtim
Ertelenmiş hayatımızdan ağır ağır
Gördüm ki!
Ömrümüzden eksilmiş sevda
Yalanmış anlatılan masallar yaşam koca bir rüya
Gerçekler toz bulanık
Kulaklar sağır
Gözler âmâ
Yaşıyormuşuz güya

Dilimin çaprazında öğüttüm kan lehçesinden Suskunluğumu
Sıtmalı kelimeler türedi münzevi ahvâlimin Kırgınlıklarından
Anlatamadım yokluğunun sancısını satır aralarında
Gözlerimin nemini göstermedim kimseye inan
Ah! dudaklarım, şarabi hüzün sızıyor çatlaklarından

Ah Sevdiğim
Sana tutunmaya çalışan ellerim kurudu
Çiy tanesi gibi hüzün dolandı saçlarıma
dokunmanı isterdim kanayan yarama
T ü k e n d i m a n l a

N e f e s s i z i m
Canhıraş iniltilerinde yaşamın
Soluğumda eriyen kurşun
Namlunun ucunda intiharcı kuşlar
Saplanıyor göğüs kafesime sevdan

Sarkacından vuslat türküleri çalsın saatin artık
Uykulu sesinle öp yüreğimin ağzından
Gelincikler açsın dudak kenarında

Kal sevdiğim
Yoruldum gitmelerinin ağrısından
Mağlubiyetlerim hep sana
Tuz ol kanayan yarama

Kal
Bin yalnızlığın hüzünbaz notalarına
Acıyı devşir gülüşlerinde
Sonra flu bir ıslık savur göğün yedi katmanına
De ki budur aşk

Ah Sevdiğim
Suskunluğumun sesi ol
’Filistin kokan saçlarından’ mahrum etme beni
Ağlama duvarı olmasın gözlerim yine

sensiz
olmuyor