Sabahı Getirdi Gözlerin
Şehrin ışıkları yandı, çöktü gece,
Ay parladı, yıldızlar ışıl, ışıl…
Sen, ‘sevdam’ utandırdın gökyüzünü,
Güneş gibi sabahı getirdi gözlerin.

Tan vaktini sen ağartın,
Gecenin-gündüze hasretini sen bitirdin.
Evrenin içindeki tek bir dünya gibi,
Ben de kalbinin kuytu bir köşesine saklandım.

Sevdam diye nefes alır, sevdam diye nefes veririm,
Ya sen olmasaydın sevdam, ya sen olmasaydın.
Gözyaşlarım yetebilecek miydi acılarıma,
Ben, ben olabilecek miydim sevdam

Sen dert ortağım, mutlu olma sebebimsin,
Güneşin bulutlara merhameti gibi,
Sözlerin şefkatle okşar yüreğimi.
Sen aşksın, aşkın somut bir delili.

Hasretim öyle büyük ki sana,
Bir ömür seninle yaşamak, yetmez bana.
Dünyamdan öte ahirim olur musun?
İster cennettim, istersen cehennemim ol
ama benim ol.

Sana sevgim ki imgeleri tüketen,
Şairleri susturan, gönlümün ateşiyle,
Beyaz sayfana izler bırakan,
Allah’ın Rahmetidir.