Sonsuz bekleyişlerden döndüm
İki nokta olarak kaldı ufukta gözlerim




Yolcular sevdim
Adımlarının kararsızlığında yalpalayan
Yolcular sevdim
Karanlıkta sessizce ağlayan
Yolcular sevdim
Gittiğinin farkına varmayan
Yola revan düşler biriktirdim



Sokak lambalarının hüznüne ilikledim ruhumu
-Nasıl da uydular-
Yağmuru bekledim
Geceyi bekledim
Yanakları al al olmuş
Görünür olmak tutkusu
Ve bekleyenlerin o heybetli kuşkusu içinde
Kederli bir film gibiydi o esna ellerim
Dokunsun istedim bir duygu sağanağına
Düşbozumuyla birlikte her sabah
kesildi bileklerim



Say ki
Öldürmekti dileğim
Geç kalmışlıklarla puslanan zamanı
Bir nehri yatağından söküp çıkarmak istedim
İmkansızlıklarla besledim ruhumu
Düğümler büyüttüm ve kestim




Şimdi neyin nesi dedim vazgeçişlerime
Şimdi kimin sesi uzaklaştıkça kulağımda uğuldayan
Sarı sabır çiçekleri ektim uykularıma
Tutmadılar
Sonsuz bir boşluğa sürüklendi sözlerim