yalnızlık büyüyen saksılarla sevince
aşk kıpırdar oldu geceye/
yeni günlere...





gidilmemiş dağ çiçeği sanırdım kendimi
benim de duraklarım varmış
kalabalıklardan sıyrılıp
gözlerine ’Merhaba’ deyince
rüzgar penceremdeki gözümü
bozar diye
kendi çığlıklarımdan korktum bazen
öyle sakladım ki seni
düş demetlerine
içinden ne insanlar geçer
ne de otobüsler
sadece sen
en sevdiğim sözlerim
gibi...








zeytin artık sadece
zeytin değil
dalını uzatmaya başladık
saçlarımız ve yüreğimiz gibi
birbirine benzeyen
ki,
ince yalnızlığın en güzel
sarmaşığıyız
her şeyiz
düşündükçe odalarda
koynumuza kuşlar iner
ağızlarında sallanan gemiler
eğince başımızı sulara
orada da konuşuruz biz
renkli balıklarla








geceler ağırlaştıkça göğsümüzde
birbirini tutan ülkeyiz
biraz senden biraz benden
içinde gölgeleri olan
yolla bulutları sevgilim
uzan toprağa
beyaz yeleli atlar geliyor
belleğinde aydınlanıyor adım
mavi bir gülüş titreğinde
seni görüyorum



bir çocuk suya adım atıyor
gördün mü sevgilim