Bir zamansızlık sendromu var beynimde,
Günler kum gibi akarken ellerimden. .
Perşembeden pazara yıllar geçti sanki.
Yıllar önceydi üzüldüğüm ve sevindiğim anlar..

Zamansızlığın esaretinde,
Bir garip döngü içinde sallanıyorum.
Saymıyorum günleri, yılları,
Bizi bırakıp giden bir tek oymuş gibi.

Bakmıyorum takvime..
Neydi bu yılın adı?
Hecesi var mıydı,
Var mıydı gecesi, gündüzü
Var mıydı sazı, sözü, üzüntüsü...

Bir zamansızlık sendromu var beynimde...
Kimin soğuk elleri bu,
Soğuğun dövdüğü yüzümde..
Kimin yüreğini ısıtacak ki,
Cılız bir mumun ışığı.

Bir yalnızlık var yine bu gün de göklerde,
Ne ayazı var ne güneşi.
Bir ses esiyor, gecelerde allı pullu,
Yıldızları dökülüyor sanki...

Bir sessizlik var, kulaklarımı sağır edercesine,
Yoksunluğun pençesinden, kurtulmaya çalışan,
Kuyularda da kalınmıyor artık,
Yaralılar mesken tutmuş,
Çilehane niyetine...
Ve yağmurlarda ıslatmıyor,
Soğuklar da dondurmuyor...
Zaman geçmeye yemin ediyor nihayetinde,
Sadece silinmiş anılar kalıyor,
Hayal hanemizde....