Zaman arsız/insanlar kötü
Içeride huzur var/dışarıda karanlık..



Ben ki
Gözlerinin kalp deryasına umman olan deniz
Yoksun diye öfkesini kusan sahiller taşıyan
Gecelere Mayıs yağmurlarını döken sessiz dünler
Ay’a bakan suskun öpüşümden dinleyin
Uçurum özlemleri birikirken sevdiğimin dudağına
Kimse bilmesin beni
Ben ki
Güneşe ısmarlı ikimizin yalnızlığının
Uzun soluklu nefesi
Tarih yazsın adımızı kalın harflerle
Alnımıza...






Gidişinin sancısı vakitlere darağacı asarken
Mavi kadar siyahı da sevdim
Bir de söyleyecektim sana
Sakal sana yakışıyor diye
Elimde kalan fotoğraflardan
Gittin
Kenetleyip bakışlarını bu şehrin
Demir kapılarına






Burda soğuk havalar
Yapraklar pür bir telaş
Sayılı insan adamları gözümün iliştiği sokakta
Üşüyen kediye yuva yapıyorum
Çocuklar beni seyrediyor camdan
Gülümsüyorum/
Gülümse sende
Gemiler gidip geliyor ruhuma
Alıp acının ölüm çiçeklerini
Bizi bize bırakıyorlar
Karanlığı hiç bu kadar çıplak görmemiştim
Sevgilim...






Iyi ki aklıma salkım yüzün baharlar bıraktı
Duvarlara çizdiğim resimlere
Kelebek desenli kitaplar
Ki,şimdi kitabın saçlarından dağılır anılar
Dilim ucunda sen şarkılar
Benzeyerek sana uyurum
Aç pencereni ğöğe bak
Yıldızlar bize
Kulak...







Yakma odanın mumlarını
Gölgende yarım kalmış hayallerine seriliyorum
Tut ki ağaç gibi gövdemi
Sana birikiyorum
Hatırla kurtsuz elmaları
Kapının dalında ikindi
Vakti...





Gizin dökülür toprağından avuçlarıma
Alınterinle sulanan papatyalar açar
Pencerende şiirlerimin beyazı
Bulut yüklü sesimi
Suya atsa bile
Sana akarım