(Bir gün bir kitap okudum, kitabın hayatı değişti.
Kitabın ilk sayfalarında adamın eline bir his tutuşturuldu,
bunu yakalanmadan yerine ulaştırması söylendi.
Sonsuzluk yasal değildi henüz aynalar sokağında.
ve hüzün kontrol altına alınabiliyordu o zamanlar.)



son hızla devam ediyor yükseltilmiş sessizlik
tarih şehirlere hiç soru sormuyor
elleri yakılmışlara gücü yetiyor tarihin
piyasaya fazladan sürülen çirkinlik
(bknz: rıvdan dimlen vs.)
ıslah edicilerin elindeki ışıltılı kırbaç
kalp krizi geçiren cumhuriyet
kin üfleyen Sünni teneffüs
nasıl da düzenli sıraya giriyor uyuyanlar
uyuyanların çocukları ha bire iş imkânına sahip oluyor
babalarını gözaltlılardan topluyor ötekilerin çocukları
yükseliyor ezilenin ezene duyduğu sadakat
ve çürümenin üstünü örten küçük müjdeler
Filistin’e başkent verilecekmiş
herkes kelimelerini yavaşça yere bırakıp oraya bakıyor
kapı öyle hızlı çalınıyor ki
bi bakıyorum unutuş gelmiş yeni elbiseleriyle
tarihin gözlerinin içi gülüyor
tarihin bir yanında sevinç ordusu
bir yanında siyasi osuruklarıyla ünlü gösteriler lordu
ihtişamla açılıyor zulme besmeleyle başlayanların sahnesi



(Kendimle karşılaşmamak için dışarıyı izliyorum, içimdeki ruhsatsız tabanca taşıyan dışarıyı. Küçük harfler ülkesinden usulca inen damlacıklar kaldırımlara henüz anlamlarını bulamamış kelimeler bırakıp dağılıyorlar. Bunda bile güzel bir hikâye arıyorum. Kurgusuz, kendiliğinden gelişen, emredenlerin ve itaat edenlerin olmadığı hikâyeler. Bir süre orada takılıyorum. Sonra görüntü bulanıklaşıyor. Tekrar dünyaya dönüyorum. Kim olduğum ve bana verilen roller hatırlatılıyor tek bir tuşla. Uyumamak ve kapılmamak için tekrarlıyorum sürekli: Ben toplum yararına çalışan biriyim. Ben toplum yararına çalışan biriyim. Ben toplum yararına çalışan biriyim.)



sordum tarihin yüzüne karşı: nedir insan kalmak?
yorgunluktan yere yığıldı soru
ah hafıza, huzurumun baş düşmanı!
avucumun içine kağıttan bir uçurum sıkıştırdı
bunu yakalanmadan yerine ulaştır dedi
bütün yalnızlığı üstüme geçirip çıktım yok sayılmışlar evinden
böyle başlamıştı hikâyeler yurduna kaçışım




(Cervantes)