Silerim bir kalemde bize ait ne varsa
Aklımın bir yerinde sadece izin kalır
Unuturum ısrarla mazi ruhumu yorsa
Kabuk tutmaz yaramı kanatan sızın kalır

Deme ki kızıl güneş hep metrukta batacak
Yüreğimin damında leş kargası ötecek
Çekerim hep derinde gün gelince bitecek
Yazdığım şiirlerde bir garip özün kalır

Çoğu zaman ağlarım gülerim kimi zaman
İçim kopsa yerinden inanki demem aman
Sabırdan zırh giyerim kudret’ten alır iman
Gözlerime kazınmış gamzeli yüzün kalır

Sancım artsa günbegün kasıp kavursa beni
Gecenin bir yarısı derde savursa beni
Gül Cemal’in hayali Kays’a çevirse beni
Haramsın derim bana ettiğin nazın kalır

Bölerim tam ortadan sen kanarsa döşümü
Gizlerim feryadımı silerek göz yaşımı
Fark etmez bundan sonra derde soksam başımı
Yakarım tüm geçmişi küllenen közün kalır

Mehmet Kılıçel