3
Yorum
30
Beğeni
5,0
Puan
801
Okunma
İnsanoğlunu, dünyaya yararsızlığını okudum.
ellerin hanımeli sessizliğinde sarıyor
duvarlara eylûl
kutsanmış gecelerin kalp yetmezliğinde ağırlık
ağır aksak
ve gamlı hazan içinde akıyor zaman
bitmez tükenmez bir hüzün selinin
o buğdağ tanelerinin ölüme susamış
uzanmış boylu boyunca hasadın kilerinde
kırık camları gönül evinin
dolabaçlı yollarına uzanmış yıldızlar sersefil
hazzını yaşıyor
yitirmişlikleri ağlamadan gülmenin
gözünden dökülen karanfil kokulu inci taneleri
birikmiş kıyısında kirpiklerinin
usanmaz uslanmaz tükenişlerin girdabında soluklanıyor
mihraba yürüyor ayak izlerin
sırılsıklam kanter içinde
evveliyatı ve sonsuzluğu saydıkça adımlarını geçmişin
geleceğinde çimleniyor; alnından öpülesi hiçsizliğin
ve kimsesizliğin bir zindan kin nefret tarlası
*
o ki; bir tarlanın kenarını çevirecek dikenli tel kadar kalabalık silsile
neye yarar ki, hepside zalim ve yararsız
yaranı deştikçe dürdükçe kanırtır
haksızlığın sanatını dokur donatır yürek urbaları
düşmalığın
ve böylece doğdu kin, nefret
kanını emdi kardeş kardeşin
tadını alamadı insanoğlu sevmenin
ve sevilmenin güzelliğinin..
Nurten Ak Aygen
13.09.2017
5.0
100% (18)
Cevap Yaz