Henüz sensizliğin üçüncü günü
Gün karaya çalmış yüzünü
Erken gelen karanlığa davetiye mahiyetine
Acı öykünmüş koca çehreme
Yerle bir olmuşum şafağın sazak estirdiği sabaha
Taze bir bardak çayda kalmış dersin
Sanki kendime hatrım
Giderken ardından bakarak yıkıldığımda

Susturmuşum bütün şen şakrak gülümsemelerimi
Kurbanın kalbinde vurduğu bir günahsız gibi
Uzanmış öyle sere serpe abad olduğum mazi
Yetim kalmış bizden geriye kalan
hatırlar
Gömülmüş toprağı nemli taze bir çukura
Bugüne kadar kurduğum bütün hayallerle beraber
Karılarak gecenin sessizliğine

Dilimde telafüz sızısı
Bütün sevgi sözcüklerinin yerine nahoş cümleler çıkmakta
İsyanım hat safhada
Ve anasını ağlatıyor ahlarım dünyanın
Göğüne melanet perdeleri çekmekle
Gözlerim arşı süzüyor biçare bir vaziyette
Ruhum ayrı alemleri gezinmekte

Henüz sensizliğin üçüncü günü
Koca şehrin kalabalığı var boş odamda
İçerim mahşer yeri gibi yanıyor
Seni görmeyince her baktığımda

Henüz sensizliğin üçüncü günü
Bilsen kaç kara tren geçiyor üzerinde şuursuzca
Yeni uykuya yatırdığım hayallerimi ezerek
Kaç dağ dinamitlenip devriliyor üzerime
Kafayı kadehlere gömdüğümde
Kanarken ben kendi içerimde

Mehmet Kılıçel