cehennem düş kuranlarındır.
cennet düş-e-kalkan-ların.

dante’nin harikulade cehennemi.
cennetini kim hatırlar?

gözlerinde hecelenen cehennem düşü,
önce saçlarından yıkanan bir arzu alı.
sonra dudaklarında yakınan bir arzuhal.
biliyor, biliyor, atıyor düş-eşlerini.
sonra ötekilerini kaybetmiş bir ortanca çelişmesi,
ne o ne bu aralığında, acubeler çekişmesi.
eşleri amorf düşlerinde can yakan
cennet acımığı.

ölüler gayet nettir,
ebediyet, bir ucube edeb(siz)iyatı.

ardından;

amoralist figüranlar
kansız
arsız
ansız
olanların namus basamaklarında
can verdiler
ahdi ve cedit yalanlardan beri.

erk-e ek-lenmiş tahakküme karşı
feminen ve bilinen yedi renkli tenlerin
katli vacip buyruklara buyurdukları tüm gayesi ibne intiharlar için...

yaşasın düş kuranlar!

ardından;

önce alnında kırıştı, ölüm kokusu
leş ve cinnet bahçelerinde
hissiyatı kalleş fikirler.
sonra dudaklarında soğumayan bir intihar,
tenindeki kan kadar
tinindeki can kadar
gerçek
ve onlar kadar
gerçek olmayan,
döndü durdu odada,
döndü durdu duman kadar.

sonra ah’ı gün kırmızılar geçti saçlarından
ve dudaklarının oyumunda gizlenen mahkumlarla
cehennem-i düşlerin ve düşleyenlerin sancısında,
zemini yitik bir dansın uzay, çok uzay boşluğunda,
bakıştılar öylece. bakıştık öylece. Ben ve benlerim ve
onun teninde bir zamanlar çürümekten kurtulmuş benliklerim.