Sevgili Deniz,

Sanatın en güzel yanı, içinden çıktığı taraflara bile aykırı olabilme alanı sağlaması sanırım. Böyle düşünmüş olman, mutluluk verici.

Teşekkür ederim.

Teşekkür ederim. Okumanız ve fikirleriniz beni mutlu edecektir.

Teşekkür ederim.

başarı, pek çok dengeyi aynı pota içinde kurup koruyabilmekten geçiyor bence..

yazdıklarını okuduğumda bunu başaracak gibi durduğun tartışılmaz..

pek çok okur gibi ben de takipteyim

yazılar hariç tabi :)

Bir de, tez yazar gibi yazmakla ilgili olarak; umarım her zaman bu kadar zorlanmayacağım. Açıkçası ben şiir yazmayı yeni yeni keşfediyor ve öğrenmeye çalışıyorum. Bu sandığımdan daha sancılıymış. İnan, çok zorlanıyor ve çok yoruluyorum.

Şimdi bu çok eski, çok açılımlı ama artık biraz klişe olmuş bir tartışma. Ne kadar klişe olsa da, bir yerinden önemini koruyor yine de. Şu, sanat sanat için mi, toplum için mi meselesi. Bu konuda bir deneme yazıp buraya ekleme düşüncem var hatta. Yapacağım bir ara.

Sanatın sanat için olduğu gerçeği bence tartışılmaya çok da açık değil aslında. Şiir de şiir içindir, şiir yazmak içindir. Sanatın, bilimden, teknolojiden, gıdadan farklı bir yanı var. Onun üretimi üretime odaklıdır, tüketimi olsa olsa bir ikincil faydadır. Bence böyle olmalıdır yani. Denemeyi yazarsam açıklayacağım bunu. Basitçe şunu demek istiyorum; şiir yazmak "yeni" bir edebi ürün ortaya koymak içindir. Bunun tüketilmesine ilişkin kaygılar, yazarın beğenilme istemiyle ilgilidir. Bu da büsbütün yararsız bir istem değildir elbette.

Beğenilmek, beni mutlu eder tabii. Buraya eklediğim şiirleri ya da yazıları kimse beğenmiyor, ilgilenmiyor olsa, eklemeye devam etmezdim. Hatta belki yazmak için de motivasyon sağlayamazdım. Beğenilmek, yazarı yazmaya yönelten güçlü bir itkidir. Ama dedim ya, bu ikincil bir faydadır. Yazarı yazmaya iter, yazar yazmaya başladığında yine şiir için yazmalıdır.

Öte yandan dediğinde kesinlikle haklısın. Beğenilmek yazar için bir itki iken, okurun da anlayabileceği bir düzeyi bulabilmelidir. Kendi kafasının içinde müphem cümleler, okura hiçbir şekilde ulaşamazsa, okurun beğenmemesi de gayet doğaldır. Ancak hangi okur? Bu önemli bir soru. Yazar, okurun tamamına ulaşmak istemeli midir? Bence bu istem onu sınırlar. Okurla kurabileceği ortak değerler içinde düşünmek zorunda kalır. Öyle yapsaydım, ne cehennemi övebilirdim, ne kahramanları öldürebilirdim.

Şimdi şu yorumu sonlandıramadıkça anlıyorum ki, o denemeyi yazmayı gerçekten istiyormuşum. :) Bugün buna zaman ayıracağım. Gördüğün gibi, iyi bir okur, yazarda başka ve faydalı motivasyonları da ortaya çıkabilir. O zaman hangi okur sorusu, daha da önemli oluyor.

Sevgiler.

resmen tez hazırlar gibi şiir yazıyorsun.. böylesini hiç duymamıştım.. hem şaşırdım hem de gıpta ettim.

sorsan şimdi herkes emeğe saygı gösterir.. ama pratikte kolaycıyızdır.. kimse zora gelmek istemez.. zora gitmek de istemez

şiirle ilgilenenlerin toplumun ortak zekasından ileride olduğunu düşünüyorum.. fakat burada kritik bir durum var.. hem şair hem de okuyucu bağlamında..okurların da ortak bir algı-zeka düzeyi var.. dolayısı ile şiirdeki dilin bu bağlamda genel okur kitlesine ne kadar hitap edebildiğini şair değerlendirmeli diyorum..

fransızı önemsediğini bilmek fazlasıyla mutlu etti.. dedim ya.. biraz da şaşırttı :)

başarılar ..

Haklısın. Hem eleştirilerini çok ciddiye aldığımı biliyorsun. Teşekkür ederim bunun için.

Dileğim biraz da okuyucuyu yormaktı. Bu biraz da senin Fransız şiirine, üstü aşırı kapalı bir göndermeydi. Neredeyse bir içten göndermeydi. :)

Ben şiir yazarken, bir elimde telefonum oluyor. Ona dört bin sayfalık Türkçe sözlük yükledim. Yeni kavramlar ve kelimeler bulmaya çalışıyorum. Bir yandan bilgisayarda, aklıma gelen herhangi bir ses ve kelimenin anlamı var mı diye baktığım, TDK sayfası açık. Çok ilginç kelimeler çıkıyor. Hiç beklemediğin, kelime bile olmayan seslerin, nice anlamları olduğunu görebiliyorsun.

Başka başka sekmelerde, başka başka şiirler var. Hem yeni kelimeler hem de farklı cümle kuruluşları bulabilmek için. Bundan başka öyküler, deneme yazıları açık. Hepsini okumaya çalışıyorum yazmakla aynı anda. Örneğin kahramanların neden ölmesi gerektiğini okuyorum. Örneğin cehennetin neden sıkıcı olduğunu anlamaya çalışıyorum.

Sonra bir defter oluyor önümde. Gün boyu yaptığım okumalara dair aldığım notlar var orada. Bir gözüm hep onlarda oluyor. Aynı defterde, bir şiire başlayabilmek için yazdığım, üzerini karaladığım onlarca cümleye bakıyorum. Başlamak hep çok zor çünkü. Bakıp sinirleniyorum. O ilk cümle gelmedikçe kahroluyorum.

Nihayet önümde bir şeyler oluştuğunda, tekrar tekrar okuyorum onu. Hem imlayı düzeltmek, hem çirkin cümleleri bulmak hem de daha iyi hale getirmenin bir yolunu fark etmek için.

Tüm bunlardan sonra şiiri astığımda, okuyucunun iki ya da üç dakikada şiiri okuyup geçmesi, beni hem üzüyor, hem de sinirlendiriyor. Çünkü okuyucu, şiirin gelene kadar geçtiği aşamaları bilmiyor. Belki kendi de yazıyor ve kendinden biliyor ama başkalarından bilemiyor. Üç dakikada tüketiyor şiiri. Sonra günlük hayatına dönüp, başka başka üretimleri, önüne gelene kadar geçtiği aşamaları bilmeden tüketiyor. Dedik ya, bunlar hep tüketim çağı.

Ben de yormak istedim okuyucuyu. Gündüz Vassaf'ın totaliter kahramanlarını okumak zorunda kalsın, Kahr'ın Amerika'da silah üreten bir firma olduğunu bilmeden, onun kirpiklerinde idam edilen göz yaşlarını, anlayamasın istedim. Tekrar tekrar ve başka halleriyle karşılaştığı kavramların her seferinde ne demek istediğini anlamak için durup, bir kere daha okusun, yorulsun; sayfaya girdiğine, okumaya başladığına pişman olsun istedim. Ben yazarken böyle hissediyorum çünkü.

Ama kıyamadım. :) Yine de birçok yeri tekrar düzenledim, çok daha kapalı anlatılmış cümleleri biraz açtım.

Buna rağmen sen okurken yorulmuşsun demek. Bu güzel. Bunun için tebrik ederim. :)

Günahkarların da sevapları var tabii. Bir de bizim hem günahlarını hem de sevaplarını sevmeyişimiz var. Türlü türlü çelişkiler bunlar. Çelişmeden yaşayamıyor insan.

Hem sensin harika. :) Teşekkür ederim.