dediğim gibi;
kumral saçları çok güzeldi.
kafasının üstünde,
aposteriorik düşleriyle dans ederdi.
yalnız gözlerinde, ak ve pek akıllı ışıltılarının
ardında
biraz delilik eksikti.

rap-rap rap-rap
rap-rap rap-rap

dediğim gibi;
burnu çirkindi.
küçücük gözleriyle, küçücük ağzının ortasında,
pek büyük ve pek asiydi.
bir devrim düşü gibi,
dik ve sivri.
aklın nizamında
hiç de uygun değildi.

rap-rap rap-rap
rap-rap rap-rap

çirkin adım. marş!

nizamiyetin muhteşem çirkinliğinde yankılanan uygun adım postalları,
leş gibi gibi papatya bahçelerinde, leş gibi sarı, leş gibi çok renkli,
leş gibi çok olan, leş gibi dağınık
papatyaları
ezerlerdi.
her adımın berisinde,
"papatyalar ölmez."
"bahçeler bölünmez."
"renkler kırılmaz." der gibi,
leş gibi asi, leş gibi taze, leş gibi ölü dikilirdi
papatyaların gövdeleri. ayak kokarlardı. güne dönmezlerdi.

rap-rap rap-rap
rap-rap rap-rap

auschwitz’ten beri şiir yazmak,
deliliktir. dedi adorno.
sonra bir ışık düştü.

kocaman bir göbeği vardı, hayatla arasında
bellek aşırı hayallerini sığdıracak boşluklar bırakırdı.
denesem, düşsel bir külliyat doldururdum oraya.
denemezdim. göbeğinde oturur, dürmece kelebeklerini
ve onların sarı çırpınışlarını izlerdim. biraz onu sever,
biraz kendimle sevişirdim. çok se(k)sli şarkılar söylerdik size.
siz duymazdınız.

dediğim gibi;
biz, merdivenaltı masallar satardık size,
aklı suskun ve dili pek geveze olanlarınıza.

dudaklarının kenarında eski bir itaatin,
ihanete dönüşmüş türküsü ıslanırdı.
kaçak tütün kuruluğunda parmaklarımız vardı;
kedilerin tüylerinde, gıybet eden insanların ve
onların kendilerine suskun- çirkin düş-düşümlerinin
aşırı gerçek ve pek akıllı nizamlarıyla taranmış bir düzen olurdu,
dağıtırdık. sonra konuşurduk onlarla,
rüyalarında bizi görsünler diye.

yüksekçe bir pencerenin
intihara düşen eşiğine yaklaşır,
bakardık. insanların kafalarına
tükürürdük, apriorik düşlerimizi.

rap-rap rap-rap
rap-rap rap-rap