Sevmek de yorulur.

acaba gelir mi diye beklemekte yorar

Kaf dağına kar olmak istersin.

Isındıkça havalar, yükselen bir su olmak ;

Önüne aldığın her şeyi süpürüp gitmek istersin...

Yabancı bir ot dikerler bahçene
garipsersin..

Pilava kaşık saplama çağı geldi diye sevinirken

Kaşığının sapını kırıp, kalbine saplarlar

Acı çekmekte yorar insanı.

Son ekmek kırıntısını atarlar önüne

bir kuş gibi konarsın pencereye

Rüzgar alır götürür önünde ne varsa.

Bir an mutlu olmak için mazine dönersin

orada çocukluğun vardır.

Gitmek için kumlara çizdiğin yollar

ve o yollarda huzurla yürüdüğün yıllar vardır.

Bazen eski bir türküdür anılar

gençliğinde dinlediğin,

’gençlik gidiyor ’ türküsü gibi

Bildiğin halde o anı yaşamak...

Ahh! Şimdi hepimiz bi çareyiz.

hepimiz bi çare

ve

Çareler de yorar insanı, iyi biliriz...

Bütün bunların garantisi yok

Beklemek zamanı durduran bir ok

Yarası tuzlu bir ter,
insan içinde çıkmayan, rahatsız edici bir ten...

Ölmek, yaşamın en gerçeği
ve bildiğin hâlde yaşamak, umudun varlık simgesi.

Ölmek de yorar İnsanı,
Hem de tüm yaşanmışlığıyla...

--Pervaneha--