İçimin kırılmış çiçeklerini suluyorum;
Çünkü
kapattığım tüm kapıların anahtarı onlar,
büyüyünce açacaklar.

Sarılmak, özlemekle eş değer mi?
Eş değerse eğer,
sarılınca neden geçmiyor özlemler?
Sarıl’a’mayanların özlemleri daha mı erken söner?
Sönerse o zaman,
tekrar tekrar bir daha neden sever?
Neden sarılma hissi duyar?
Duymak sadece kulağın işiyse,
kalbin çevresinde oluşan heyecan niye?
Veya o’na kim duyurmuş olabilir?
Hem Aklın zahiri kısmı tüm bedeni sardığı zaman mı,
içimizde ki tüm ölü hücreler canlanır?
Sonuca varmak imkansız gibi dostum ?
Hem ne dersin;
aşk "Önce kalbinden girer,
sonra burnundan getirmez mi insanın?!"
haksız mıyım dostum?
Bunların tüm hepsini bir çırpıda silmek
anılarımızın yoğunluğuna bakmaz mı?...

Bunca sorunun parasını kim ödeyecek?
Piyano tuşuna asılı kalmış gibi canım
Metrobüslerin camına yaslanan başım
içimin titrek çocuğuyla ne konuşur?
Onca yaşanmışlığı nasıl açıklayabilir?
’düşen her zaman daha sağlam kalkar ’
sözüne neden hep aldandık?
Her kalkış tekrar düşmenin adı değil miydi?
Çapraz soruların çapraz ateşten ne farkı var ki ?
Dünya, sanki karşımda oturuyormuş gibi
Her dönüşünde farklı bir yüzünü sunuyor önüme
Bazen ağlayan bir ülke
Bazen yıkılmış bir şehir
bazen aşıklar şehri Paris...
Hak etmediğim yolculukları geri iade ediyorum
canımla ödüyorum çoğunu
Ortalıklara yem olmuş kalbimi
kuşlar besmele çekerek yiyor
Sonunda anladım ki,
görünmeyen bir yerlerde en az bir iyilik yapmışım.
Ezan okunurken çekilen Allah’u Ekber nidasında
onu saç uçlarımın bir ucuna gömdüm.
Torağın şekil vereceği çürümüşlük esnasında
ikimizde yok olup gideceğiz.

Sahi ;
ölmek, yok olmakla eş değer mi?
Ben onunla
bir incir ağacının altında dirileceğime inanıyorum.
Bu yüzden,
yok olmak yeni bir hayatın başlangıcıyla eş değer...
Değil mi?
.
.
.

Değerli kalanlardan ve değerli kimselerden olabilmek duası ile...


---Pervaneha---