yağmurdan sırılsıklam ıslak
bir kentin kapı eşiğindeyim
ruhum bilinmezliklere gebe
neredeyim
nereye yöneldi gözlerim
adımlarım
sesim

tek bildiğim
gökyüzü bilir
bu handikaplar sevmektendir

ıssız karanlıklarda bir arayış
bir tutunma çabası bu
sevdiklerimin ellerini tutmalıyım
elleri olmalı buralarda
elleri vardı biliyorum
nice zaman oldu
bulamıyorum

yalnızlık bıçak gibi
kesip parçalanan biz miydik diyorum
oradan oraya savrulan
ben ,
kayboldum aslında
itiraf ediyorum
deniz de kayboldu
gökyüzü de
yalnızca karanlıklar
boş sokaklar

yer mi gök mü olduğu belirsiz
bir boşluk
gölgeler şiirime değip dağılan
kelebekler misali diyorum
ömrüm gibi
kaybolmak
hikayemin son demlenmiş zamanı
sevdiklerimin gittiği yöne gitmeli
tanımsız karanlıklar
adressiz caddesiz bir dünya burası
gölgesiz bir resim
boş bir tuval
siyah bir ayna bu dalıp gittiğim

köprüaltı çocuğuyum ben
aslında
köprü yok şimdi

ışığı dumanlı bir lamba
içimi ısıtan bir rüyanın ortasında
ayaklarımı özlüyorum şimdilerde
sisler arkasında
göremiyorum
hiçliğimi duyuyorum yalnızca

hiç hissedemediğim ne çok şey arkasında
yılkı atları gibi koşuyorum
bir ailem vardı sanırım
sevinçlerim
sıcak bir yuvam belki de
neden hatırlayamıyorum
bilemiyorum
şurda burda mı geçti yoksa ömrüm
kimim ben
nasıl biriydim acaba o günlerde
hangi günlerdi
neredeydi
nasıldı

duvarlara ismini yazmalıydım aslında
anımsamalıydım seni
ölü kelebekler uçuşuyor göz bebeklerimde
kar yağıyor arada
yağmur sürekli zaten
kış olmalı mevsim diyorum
üç aşağı beş yukarı
soğuktur şu an buraları
üşüyor olmalıyım ayrıca aç da
unuttum hayret
en son ne zaman yediğimi bile

yanıp bitmiş bir kibrit çöpü gibiyim
kenarda köşede burkulmuş
acı veren bir karaltı gibi
bir yılı bile on üç ay sanıp
on üçüncü o ayda unutulmuş
ellerim bahar
yüreğim kış
gözlerim güz ikindisi
ayna siyah
siluetim boşluktan ibaret şimdi

sesime tutunmaya çalışıyorum
sana ulaşabilmek için
bir rüzgar var savrulduğum
her evi evimize benzetiyorum

benliğimi kaybettim ben
ismimle yaşıyorum
ya da gölgemle
beni bir tanıyan yok mu
yok mu yoksa anımsayan
ismimi mırıldansam diyorum
gün ağarır mıydı o zaman
sormak istiyorum beni
gençliğimi bilen o aynalardan

bir şarkı vardı dudaklarımda
bildik bir şarkı
kuşlar neden bu kadar suskun
tenimi yakan güneş mi
ayaz mı yakan yoksa gözlerimi

sen !
işte öylece oradasın
gölgelerin arkasına saklanmış
kayan bir yıldız gibi
samanyolu’nu iğnele güllere

bul beni …
















Şiiri baştan sona birlikte kaleme aldığımız candostum Ayşegül Aşkım KARAGÖZ’e teşekkürlerimle ...


Ayşegül Aşkım KARAGÖZ & Mert YİĞİTCAN
17 nisan 2017