KÜF KOKAN YOKLUĞUN

düş/de ki
yalnızlığa mahkumiyetim
sen özgür
ben hücresinde prangalı
küf kokan karanlığını solumaktayım

maviye açılan küçücük pencere
sunarken gökyüzü
kırık kanatlı bir martı
gamzelerin kadar ölü bir deniz
ve ben
küf kokan yokluğunu solumaktayım

yağmacı bir düş ki
parmaklık ardı vicdansızlık
voltalarda gizin
taş duvarlar buz kesmiş
ve ben
küf kokan ayazlarınla üşüyorum

karşı koğuşta bir çocuk
ağlamaklı ve suskun
koklarcasına annesini sarılmış yastığına
ve ben yad ederek seni
küf kokan yokluğunu kokluyorum

unuttum sahi
güneş ne zaman doğar
gece saat kaçta başlar
yıllardır kainat sanki bana dört duvar
inkar etmedim ama
adım yine de mükir’e çıkar

bir ağırlıktır ki
kirpiklerime çöker sensizlik
soyunarak girer koynuma yokluğun
davetkar bir ölüm uykusu gibi
gözümü perdeler ayın şavkı
bir güvercin uçar
ve ben
yokluğunda ölümümle sevişirim

Efkan ÖTGÜN