Simurg,
Kendini inkar ediyor insan acıya alışarak
Kimsenin ağıdını duymuyor kimse yüreğinde
Öyleyse kıyamet senin küllerinden kopsun
Toz ve kan kokulu kentlerin göbek bağını
Yelkovanın kırık kemiğiyle kes artık.

Alın yazımızdaki karlı kışın
Bahara döneceği yok artık anladık.

Simurg
Yok oluşa sebep o ateşi tutuşturacak gündür
Sen ki üç kere tanıksın dünyanın yangınına
Yedi dipsiz vadiyi aşamamış kuşlardan farkı yok insanın
Bir bir vazgeçiyor uçmaktan
Ve bir bir vazgeçiyor
Kendi gökyüzüne ulaşma erdemini aramaktan.
Kepaze bir yaşamaksa artık aldığımız nefes
Kurtar bizi düştüğümüz utanç çukurundan
Dünya ile göğün arasındaki birliği unut
İki dudağımız arasında sözcükler birbirine düşmanken
Duy insanın kendinde yitirdiği sesi.
Kıyametse,senin yandığın ateşle kopsun
Öyle yavaş yavaş da değil
Insan kendi cehenneminde cayır cayır yansın...

Necla Bektaş