Bu gece daha az bekledim
Gidenler dönmezdi biliyordum
Ben az bekledikçe
Kalbim sıvası dökülen evlere benzedi
Eskiye eskiye
Yıkıla yıkıla
İçimde bir iyiliği devirdi
Durduramadım
Kalbin düşmanınsa durduramazsın

Yavaş yavaş alıştım yokluğuna
Geçerdi zamanla biliyordum
Ben alıştıkça
Kalbim saz teline benzedi
İçli içli
İçime içime
İçimde bir teli kopardı
Uyuyamadım
Kalbin acıyorsa uyuyamazsın

Sustum ve biraz daha unuttum
Değmezdi biliyordum
Ben unuttukça
Kalbim kırılan bir aynaya benzedi
Derine derine
Acıta acıta
İçimde bir kadını kanattı
İyileşemedim
Kalbin çürüyorsa iyileşemezsin

Kalbim
Uyut artık acıyı
Unuttum de karanlığa
Seni taşımayan ayaklarına
Eğilip yerden aldığın sararmış fotoğrafa
En yakın acının gözlerinin içine bak
Geçmişten söz açılınca
Unuttum de
Unuttum
Unuttum
...
Bu gece yine ağladım
Kalbin onunsa susturamazsın

Necla Bektaş