kapıma ayrılık bakışlı hüzün soluklu bir yüz taktım
bu aralar
nereye gidersem gideyim
kapı kapalı
vuruyor yüzüme yüzüme
kaybettiklerimin acısını
iğde mevsimidir bu batan
dallarında emsalsiz bir sukut
yanan iğdeler bile bozamıyor bu sessiz hüznü
yollar açılıyor önüme
hepsi aynı yere çıkan fakat farklı yamaçlardan dolaştıran
igde mevsimidir bu zehirli zaman


küskün gökyüzünde bulut siyahı
donmuş çalı dikenleri yüreğimde
sahipsiz bir zemheri ayazında
bitmeyen yollara bağlanan ümit sancıları
ve yargısız düş infazlarında
sıra bekleyen ölüm hasretleri
serçe intiharları aklımın kıyısında
yorgun hatıraların ayak seslerinde
yarım kalmış
dualara açılmış ellerim yorgun
hiç gitmeyen bir ağlamak hissi


ah tanrım !
bu mevsim ölmeli belki de
igde mevsimi gözlerinde …










Şiiri bütünüyle birlikte kaleme aldığımız değerli kalemdaşım Ayşegül Aşkım KARAGÖZ’e minnet ve teşekkürlerimle ...

Ayşegül Aşkım KARAGÖZ & Mert YİĞİTCAN
27 mart 2016