kıvrım kıvrım bir uğultu var...
sanki ta derinlerde bir çağlayan akıyor
bir uçurumun girdaplaştığı noktada bir uğultu
bir ses bir ses ki uzak bitik yanık
ta ötelerin ötesinden geliyor
taşa üflense onu eritecek bir ses
dokunuyor cismimin bütün şekillerine
benliğimin içinde tecelli bulan cereyanlarına aldırmıyorum




kıyısız ummanlarda yol alırken
eksik parçamı arar gibi aranıyorum
sırrını bulana kadar sonuna kadar gideceğim
yeniden bir yaratılışın arifesindeyim
susuzum içim yanıyor
çıldırtacak kadar ateşli
içinde milyar ışıkların barındığı
yıldızlardan fışkırmış elmas pırıltılı bir nur
sağımda güneş solumda ay
önümde deryalar ardımda ummanlar
bir nur harmanı içindeyim
göklerden göğsüme doğru akıyor parlak parlak köpükler




bir takım masallardan faraza
siyah üstüne yazılmış kocaman bir yazı gibiyim
bir toz zerresi kıvılcımı halinde
yıldız yıldız fezayı yutmaya çabalayan
azgın bir canavar... bir ejderha gibi
bir ağaç gibi
ağzından tek söz çıkmayan bir dilsiz
bir mezar taşı gibi sessiz
gözleri kapalı hiç bir şey düşünmeyen


*

denizi seyreden yağmur kuşları şahit
öyle hasretle bekliyorum
öyle yanmış öyle daralmış ki içim
gerisi boş…
bir sır gibi ruhuma musallat
hiç kimsenin daha evvel görmediği bilmediği
ötelere ait her şey
portakal yaprakları kokusunu rüzgara bıraktıkça
annemin eliyle koymuş gibi bıraktığı yerde


redfer