Saçların elimde çiçek olup açtılar,
Dudaklarından yüzüme keşfedilmemiş
bir kıta döküldü,
Sırtından aktı ayaklarıma ahraz bir cennet,
Yatağımızı aşkla dolduran güzelliğine
tutuyorsun kalbimi,
Bir çıta, bir ceylan koşuyor gibi
sallanıyor dünya !
Aman Tanrım !
Lütfen bu şarkı hiç bitmesin.
Ateş gülleri içinde yanan ruhum, yoksul kentlere umut olsun.
Bir kadının elinden gökyüzünü içmek,
ömür bağışlayan zühre yıldızı mıdır
hep böyle yaşamanın..
Bir gecenin destansı bir aşk gördüğü kollarında
muma dönüyoruz.
Eriyor, eriyor ve söndükçe parlıyoruz.
Omuzlarımızdaki meleklerin kıskanışları
duyuluyor yâr saçlarından,
Dünya barışına katkımız olsun diye
bir daha savaşları ateşe veriyoruz.
Idam ediyoruz kadınları sevmek yerine öldüren anlayışı..
Nefes nefese kalan saatleri uğurlamak yok !
Kahvemizi soğutmayalım,
parmak uçlarımız alev alsın sevgilim..
Kimse bineceği
treni yeşil olmayan ormanlarda
intihar ettirmemeli,
Haber versinler
edebiyatın abilerine ablalarına,
Sanat artık
senin dizlerinde mutluluğa merdiven dayamaktır sevgilim,
Loş ışığı gözlerinin meltemine
canımın en can busesi değiyor.
Gülüşün şiirime göz kırpıyor
ve gerisi alfabenin otuzuncu harfidir.
Kirpiklerin batıyor
sana doyamayan adamlığıma,
Etrafımız tarihe ölmeyecek bir sevdanın
kokusunu yayıyor,
Artık ne sen ne ben
bize merhaba diyen bu sabahı unutmayız sevgilim..

Şiir : Servan Erdinç