ne kadar sancılı bir yaşamdır
benim bu yaşayamadığım hayat
yavaş yavaş sevmek duygumu kaybediyorum gibi
tutmuyor ellerimden mutluluk
sabahlar artık selâm vermiyor
sevdiğim kadın kim bilir hangi düşte
dostlarım kim bilir hangi işin yorgun telaşında
kapımı çalmıyor ki kuşlar
yapayalnız bir sonbahar dertleşiyor benimle
ne çok hayallerim vardı oysa
ama kan kaybediyorlar şimdi
gül’tenimin yüzü yağmursuz bir toprak
sen başkasının mı oldun yoksa gözbebeğim
neden gelmiyor ses seda
yoksa kendi kendine bana dedin de elveda
ondan mı gökyüzü dar ağacına asmış kendini
yer gök bir matemin ayrılığa diz mi çöküşüdür
hayır olamaz vallahi olamaz
dağlar güneşi tanımaz bir daha
güneş de gökyüzünün peşinden gider
seni çok seviyorum
vedaları takma boynuma
gökyüzünün güneşin ardından mahir olurum ben
hem daha devrim yapacaktık
dünyadaki bütün çocuklara şeker dağıtacaktık
anladım gelmeyeceksin
umut gülüşlü çocukların abisi göçüyor bu dünyadan
sana hiç gülmemiş şiirler bırakarak
hoşçakal yalan gözlüm

ŞİİR : SERVAN ERDİNÇ