kızgın bakıyorum resimlerde
çünkü kızgınım.
öğrensin artık makinelerin sahipleri çektiklerinde
gülmeyi bırak sırıtamıyorum.

saplanıyor aniden acısı yüreğime..
dönüşü için dua’lar ettiğim
sabrımı yoluna terk ettiğim
acı acı ağladığım
çaresiz kaldığım
gelir diye sandığım
o gidişi yok mu
öyle bir saplanıyor ki
yüreğimi kökünden kavrıyor..

hatıralarım zincirlerini söküyor zihnimin derininden
sarmalanıyor bir lav ateşi beynime dek kemiklerimden

kanatıyor içim de mutlu umutlu ne varsa
sızlatıyor derman yollarımı her ne kadarsa

müptezel işkenceler gerçekleşiyor damarlarımda
şahlanıyor bütün nevrim öfkesinden döner durumda

kalbim ritimleşiyor hızlı hızlı içim parçalanıyor
şoklanıyor bütün derim tüylerim diken diken oluyor

sanki hasretim gibi anısına
fırsat vermeden başkasına
sadece
o gidişi yok mu
unuttuğumu sandığım ücralarıma birikiyor
ve düşüyor bir şekilde aklıma



kızıyorum

gülemiyorum.


s.g.