İNSANLIĞIN ÖLÜMÜ

Rahmetli anam ve de babam
Öğretmişlerdi de Türkçe’yi
Öğretmedi hiç kimse
Ne Halepçe’yi
Ne Musulca’yı ne de Kerkükçe’yi
Ne de Doğu Türkistanı

Öğretmişlerdi okullarda
Uyu uyu yat
İp atla sek sek oyna top at
Öğrettiler dört bir yanda
Almanca, ingilizce, ibranice
Rusca ve dahi çince’ yi de
Öğretmediler hiçbir zaman
Halep’ li nasıl ah çekerdi
Öldürücü kurşunu yediğinde
Yavrusu bağrına
Nasıl feryat ederdi bir anne
Öğretmediler

Kerkük’lü
Nasıl haykırırdı
Yavrusunun bedeni
Kollarının arasında paramparça olduğunda
Nasıl feryat ederdi bir ana
Öğretmediler

Musul’lu
Nasıl acılar yaşardı
Bacakları koptuğunda vücudundan
Nasıl ahlar çekerdi bir baba
Öğretmediler

Filistin’li
Nasıl yanardı
Dünyanın ortasında
Bağırsakları fırladığında karnından
Gökyüzüne feryatları nasıl ulaşırdı
Gözü yaşlı bir annenin
Öğretmediler

Doğu Türkistan’ lı gardaşım
Delik deşik edilirken
Alnına kurşun yediğinde yavrusunun
Anneler nasıl feryatlar ederdi
Öğretmediler

Gök Bayrak ayaklar altında
Yiğitler nasıl can verirdi
Balalar analarından nasıl koparılır
Nasıl yerlerde sürüklenirdi
Dünyanın görmediği
Ne acılar yaşanırdı ata topraklarında
Öğretmediler

Dünyanın gözü önünde Arakan’ lı
Cehennem ateşlerinde kavrulurken
Cayır cayır bedenler yakılırken
Göğe çıkan çığlıklar nasıl delerdi semayı
Arşı ala nasıl titrerdi
Ne fırtınalar kopardı anaların yüreklerinde
Öğretmediler

Sessiz kaldık
Suskun kaldık
Görmez olduk
Duymaz olduk
Dilsiz olduk

Şimdi kan
Şimdi gözyaşı
Şimdi feryatlar
Sardı ruhlarımızı

Ah Halepçe
Ah Halep
Ah Musul
Ah Kerkürk
Ah Gök Bayraklı Türkistan

Ah insanlık ahhhh…
Neredesin neredesin
Ölmediysen
Ölmediysen ey İNSAN
Ölmediysen ey İNSANLIK
Gel de temizle bu kirleri DÜNYAMIZDAN
Gel de temizle
BU KİRLİ İNSANLIKTAN...

Faruk ANBARCIOĞLU