/ah yar
yokluğun kucağımda
acımı tırmalayan mırıldanmalarla
ömür dehlizlerinde bir başına kalakalmışım!/


eskiyen yaralarıma benzemiyordun
sardım
sarmaladım
öylesine candan içre
bir serçeydin
göğüs kafesime yuva yapan

vazgeçerek
inanmışlığımla
iyileşirsek ölürüz sandım

dar aldım
boyun eğdim
nefes alamadım

gün geldi kükreyen göğün yağmuruyla sustuk öfkemizi

çığlık olup biriktik
çoğaldıkça susamaların
susmalarıma ağladım

nasıl da unuttum yarasına yandığım
kaç yaramı gözyaşlarımla kuruttuğumu


yapraklarını tek tek döken ağaca benziyordu
kendimden vazgeçerek bahara kırılmalarım


çırılçıplak buz kesiyordum sevmelerine
üzerini örtemediğim yanlızlığımla
gözlerime vuran düş kırıklıklarını topluyordum yastığımda

duvarların sesisini duyunca başlıyordu hayat
gül yara olunca darına sığamıyordu bülbül


sen uyurken
düşlerim kadar sınırsız gülüşlerim kadar içten 
bir annenin bebeğine eğilen şefkatli bakışlarıyla
göğsüme aldığım sıcaklıkta 
iç geçiren bir aşkla... öperdim!...



sude nur haylazca