bu keşmekeş şehirde
mutsuz palyacolar gibi işe git.
sabah bindiğin otobüse
akbili basma, şöföre tükür geç
bir şey derse
ne lan bu memleketin hali de
afallasın.

karısına kızmış biri
metrobüs şöförünü dövsün
sırtına binsin metrobüs
bugünde ölmediginin üzerinde kısa bir takıl,
patron işine bak diye maval okusun.

otobüs durağında bekle
gećen bir otomobilden fırlasın pićler
çıkarıp pis aģızlarını sövsünler
tepkisiz kala kal.

biletini para isteyen bir dilenciye ver
evin kapısından asılarak gir
minübüse biner gibi
son damlanıda karın tüketsin;
acelen varsa lokantaya git.

her şey ve herkes üstüne gelsin
ezil ezil ezil
bir tek devlet mağdur olsun
çöplerini toplasın kagıt toplayıcıların elinden
işportacılara savaş açsın
kafana vurup ekmeģini alsın
sonrada senle övünsün,
bir şey dersen
bir örgüt adı bulup
soy ağacını soysun.


tüm algıları
televizyonları
insanları kapatıp
herkesin haklı bir sebebinden
ceviz kabuğundan az küçük sözcükler kuşanarak
sadece şiire damıtarak
bir iki sevgi sözcüğü bekleyen herkesin hayallerini yıkarak.

demiyim demiyim diyorum
gardlar düşer belki
hayat pahalı gelir
ucu ucuna büyütülen genćler
öldüğüyle kalır
herkes evine çekildiğinde
dört duvarla bir başına kaldığında
ićinde patlayan her bir bombanın pimini çek.


beni hiç anlamadın
ölme istedim pisi pisine
barıştan her söz ettiğimde düşman oldun bana
sürekli yapay fırtınalar üretip
propaganda sarhoşluğundan uyan artık
dalgalar dindiğinde kayıplarına yanacaksın.

benim tekerim tıkırında
sustuğumda hiç bir tasam yok.