Çöllerin koynuna, beni düşürdün.
Bir Mecnûn’um artık, senin kapında.
Bir başka biriyle, neden gülüştün?
Evet horlanmayım, ceset ağzında.

Şimdi soğuk bir el, gelir kalbime.
Hemen sığınırım, o an rabbime.
Mahşer günü sıra, gelse dilime.
Dur ahımı tutma, bırak konuşsun.

Cehennem giydirdin, kendi boynuna.
Ne istedin benden, Allah aşkına?
Koşma yeminlere; nankör, boşuna.
Hayatımın dili, senle vuruşsun.

Yuh insanlığına, sende yok yürek.
Bu alçaklığına kim yetişecek?
Günahların birikti, yanman gerek.
Rabbim lütfen bırak, kalbi tutuşsun.

Ben sana inandım, şahit geceler.
Neden söyle neden dilin heceler?
Artık hangi erkek, seni sevdim der?
Sen şimdi indiğim, bomboş yokuşsun.

Vaktimi harcatmam, ben bu davayla.
Kendimi kandırtmam, hiç bir sevdayla.
Sakın kelâm etme, sus hoşçakayla.
Kelâmı selâmı, sen öldürmüşsün.

Kalem diyor tövbe, bir daha yazmam.
Kendi onurumu, sende okutmam.
Gönül bahçesinde, nur olsan durmam.
Servan’ın gözünde, yaşla solmuşsun.

| Şiir : Servan Erdinç