Ey bu günüm;
Beni insanlar kadar sen de yordun, üzdün
Ve bu hayattan usandırdın.

Bu gün gülsem de biliyorum yarın ağlayacağım.
Dünüm de sensin bugünüm de
Yarınım da da sen olacaksın.

Biliyorum yine her gün her şeyinle
Ve tüm gücünle üstüme geleceksin.
Beni aydınlattığın kadar geceye de katacaksın.

Zaman bedenimi, ruhumu ve tüm varlığımı çiğnerken;
Sen ömrümden gün gün eksileceksin.
Çalacak isteklerimi günüm,
Gerçekleşmeyen hayaller kursam da gecelerimde,
Rüyalarımda bile kaybolacağım...

Herkesin bir günü var benim de;
İşte ben kendimi her geçen gün yeniden bulup, keşfedeceğim.
Bugünümü herkes gibi bende yarına bırakacağım.
Ya yaşarım yada ölürüm...

Tespih gibi çekiyorum günleri, yıllara katarak ilerliyorum
Sonsuzluğa ve bilinmezliğe...
Gidişim bugünden benim yarına belki de hiçbir şey kalmayacak.

İnsanlar birbirleriyle savaşırken ve ölürken;
Günler düşüp toprağa gömülecek.
Geceler ise gökyüzüne yükselerek yıldızlarla göz kırpacak insanlara...

Ay halimize gülerek üstümüze gölgesini vuracak.
Ey günüm, beni benden alarak gitmeni istemiyorum.
Lütfen beni bana bırak da öyle git!

Figen ANAR