’Rüzgar uğuldadı’ gecede.
ancak öldügünde adı kitabına yazılan, yazarın!
raftaki yerine baktım...
sonra kalkıp pencereye.

dışarda, dikilmiş gözyaşına ağlayan bir soytarı!
yağmur, iliklerine kadar ıslak.
pelerini süzülmüş,
acıdan medet uman, dudağında iğrenç sırıtış...


sanırım mutluluğumdu soytarı!
patlayan konfeti bulutu içinde yitip gitti.
şairler böyle ölmeli!
uçuşmalı sayfalarca, dizeleri
konfetiler gibi...


(Aslan Bülent’in mezarı bu şiirde,
şiire yeni bir geçmiş yazmaya, karar verdiğim,
şiirden adamlar, kadınlar için yazılmış dizelerde
neyse ki, birikir ’eski bir gömütlükte’ )(H.H.K)


geriye sarılmış film gibi
fitili ateşlenen geçmişe dönüş.
su yüzeyine sıçrayarak zıpkını yutan zargana kadar talihsiz,
uçmak isteyince vurulur...
herkes bir kenarımdan tutmuş
birer birer düştüm uçurumlarından...
zihnimin ucunda,
keyifli yalanlara mahsur acılar...


vazgeçmeyi ve her şeyi yaşıyamayacağını bilmeyen için,
aşk ta, öte yoktur..
son demlerim film şeridi gibi...
sürekli çelişir bu döngü...
oğluma bırakacağım terbiye edilmemiş suret...
ben bu resim olmak için mi kendimden geçtim?!.


Yalnızca şiirleriyle tanıdığım Aslan Bülent’e,
Şiirlerinin arasından yitip giden şair yüreklere
adanmıştır
profil.edebiyatdefteri.com/aslanbulent/

(Çizgi filmlerde olduğu gibi,
’pof diye bir toz bulutuyla kaybolmak’ ve bunu büyüleyici bulan,ünlü düşünür ’rânıp şümüg’den esinlenmemek mümkün değil.)