Konuşurken büyük harfle başlayamıyorum
zaten büyüğünü sevmiyorum harflerin
sen şimdi c’nin kulağını çekip büyütsen
a’nın yanında ne kibarlığı kalacak
en azından karizması var bazı harflerin
kurtarıyor kıyıdan köşeden





benim gözümde dilci olmak hata değil
ama edebiyatçı olmak üstte kalıyor
bülbülün boğazını kesmektense
sesini dinlemek daha doğal geliyor





mantığın koptuğu yerden geliyoruz biz
mantığa can katıyoruz biz





sekizi böl diyor bana matematik sarrafı
bölüyorum ellerimle
bakıyor bana öyle
bir de şöyle çarp dedi
çarptım bende
anlamadığım bir kaç husus vardı
anlatamadıklarım bir de
neyse ki iyiyim efendim
iyiyim
kelimeler bende





sana bir ülkenin izdüşümünü anlatamam
binaların temelinden anlamam
ay’da nasıl yürüyorlar onu da bilemem
blokaj nedir pek iyi bilmem
sana yeni bir ev de çizemem
ama kalemlerim var çok iyi yazarım
karikatürleri konuşturur
gülleri kuruturum
insanları izler
kendimi avuturum
benim ellerim kirlenmez efendim
günde birkaç kere şiirlere bularım





kara kaplı defter düştü masaya
anlatacaklarımız var birbirimize
hepsi farklı meslekten bir düzüne insan
gözleri yeni doğmuş güneş kadar sert
ve taze
herkes birbirini izliyor içten hesaplarla
acaba kim kimin kalbini çaldı
yıllar yıllar önce





sonra toplanırız bir araya
herkes sevgisini anlatır
ben anlatmam
herkes şakır bülbül gibi
ben konuşmam
onlar bakıyor bana öyle
edebiyatçıyım efendim
bizde ne hacet söze.











temmuzikibinonaltı’