31
Yorum
75
Beğeni
4,9
Puan
2838
Okunma

kimsesi olmayan şiirlerde
çok defa öldüğüm doğrudur mülayim
ağzına kadar tıka basa küfürlerle
ötemize iman ihraç edenlere rastladım yollarda
zamanı pazarlayanlar yırtık postunu sermiş asfalta
insanlığınız sızıntı yapıyor dediğimde
ağır bir kitleyi oturttular göğüs boşluğuma
yeşilimsi bir sefanın şark çıbanı oldu aklım
cehennem lavını benim gibilerle köpürtmüşler
köpürmüşüz bu yüzden öfke dolu kızgınlığımızla
uzat elini mülayim
tut ki al’evi içinde sun’niyetimi
bey; tül malın altına gizlenen gerçekleri
örtbas edenlerden ayıklayalım kendimizi
minareden in’en sesi üstümüze örtelim biraz
güle kokusunu bağışlayan sevgilinin mirasından
mahrum bırakılmadan içimiz
içimiz işte mülayim deliniyor içten içe
kaybolan insan evlatlarından bihabermişiz gibi
içerimizde secdeye kapanan anne feryatlarıyla
bir şehir kurulurdu. yine yakılıp yıkılsın diye
bak şimdi mülayim
iyi bak! oldu bittiye gelenlere
kırık mızrap’tan arta kalan parçalar
dağılmış öldürüldüğümüz alanlara
hey yalanını sevdiğim dünya
sen biraz daha kal yerinde
“dönen dönsün ben dönmezem yolumdan”
Cömert Yılmaz
5.0
95% (57)
4.0
3% (2)
2.0
2% (1)