Yoldaşıdır mürekkep kalemin
eridiğinden değil kağıda
yapışır sımsıkı ilk önce
sonra doğmaya başlar kelimeler
yoldaşı olur mürekkep kalemin
eriyince içinde taneler





sonra doğar üstüne akşam
sen ellerinde patlatırsın boncukları
küçüksün küçücüksün geceye rağmen
bir adam bağırır sokak başından
tekrar dener şansını
gözleri balkonları boğarcasına seziyor
mermer utancından tunç olur
geyikli akşamlar böyle doğuyor
bacağından değil
evrenin düzlüğü
gözlerini güzelliğinin başlangıcı sayarsın
utandırırsın birkaç nesneyi
oysa ki ben eğilmedim hiç
sırtımdan çıkacak her kambura
anlatmak için yeniden seni





gece ağzı açık kahkaha atar
göremez öyle herkes
mesela bir atın olmalı bozkırdan çıkma
dokundun mu küheylan
dokunmazsan turunculaşır ellerinde
yelesinden tut ellerimi
kimselerin öpmediği yerlerden öp
herkesin uyuduğu gecelerde
soğuk olmasın hava
üstümü örtmezdi asla annem
gece başka terliyor insan
güneş bile yokken içinde





dayanamaz kalemi görünce mürekkep
erir belki sıcaktan
bilemem hiçbir zaman
kerkük’den doğar zaman
o zaman yayılır içinde kağıdın
bir yanında dağlar büyür
ortasından geçer yazdıklarımız
biri gelir yüzüne sürer
yıkanır öylece
sonrası yaşadıklarımızdan doğacak şeyler
ellere sürülür gizlice.













’Gök çe’