Karanlık bir geceden...

~

Kapıları sonuna kadar kapandı şehrin.
U y u m a Ey içimde ki ölü
Sana duyulmamış şeyler anlatacak dilim!





Bir kaç adım öncesindeydi
Bastığım her yer kanla dolu, atılacak ayak yoktu.
İçimde duyduğum kokunun
Ve çığlıkları yaşamaktan bihaber olan
Gözlerimi her aralayışımda aklıma getirmediklerim
Boynumdan arta kalan her ne varsa





Susmak istemiyorum.
Biliyorum sustukça kapanmayan yaralar birikiyor ceplerimde.
Gökyüzünün köşesinde giyotinle bekliyor martılar
Yağmurlar yağmıyor ulu orta
Sağanak halinde
Ve Cinler düşmüyor yakamdan.





Adını anmakla beraber karışmıyorum gündüzlere
Karanlıklarda yığılan cüssemi kaldırmıyor kimse
Ellerini uzat bana
Söz olanlardan kimselere bahsetmeyeceğim.





Aynalar vardı yansımalarımda
Ve bir kaç mum ışığı
Hangi cinnetin ortasında yolduğumu saçlarımı
Bakmadan gözlerine kaçırışlarıma tanık ol
Sonra unutacaksın
Ama geçmeyecek hiç bir şey…





Uyuma Ey içimde gezinen mezar bekçisi
Karartı gördüğünde
Evin
Cam köşelerinde
Aklına getirme beni
Ve adımı anma ulu orta.





Gözlerimin boşluklarından düşüyor karanlık.
Tarifsiz yolların ardından gelme bana
Bilmezsin hangi yanımla aksak kalırım sana.
Ve sen kendini hiç bilmeyen halim
Yaşlanmadan ölmeyeceğini mi zannediyorsun
Unutmak bilirsin baki akla
Ve onlar hatırlayacakken beni
Ben kapatacağım aklımın ışıklarını
Severim geceleri
Ki o gecelerde perde kenarından gökyüzünü seyretmeyi.





Mezarları saklarken yastık altımda
Uyuma Ey içimde ki karanlık
Sana ölüler içinden cesetler getirdim.





H a d i
Destur çekmen dokunma,
Onlara…

Zên. //

OnSekizHaziran2016