Aklımın üşüyen yerinde seni hatırlamaktan çok
Gözlerimde darmadağın olmuş yaşlarla bakmak istemezdim aynalara.
Biliyor musun?
Avuçlarım terlediğinde kalbimin saniyelerce atmadığını.
Ve sana her baktığımda memleketimin türküleri çınlardı kulaklarımda.
Teninin içimi yakan berraklığında kaybolmayı severdim.
Hatırlar mısın?
Mavi bir sabaha uyanamadığımız günleri.
Sen gülümsemelerini bırakırken yanaklarıma
Ben gülüşünden bihaber uyanmamış olurdum.
Ve sen en çok bunu severdin.




Özledim.
Beni unuttuğun günleri değil, unutmamak için daha çok sevmelerini.
Uslanmadım, hâlâ aynıyım.
Bir tek gözlerimdi değişen
Sana baktığım gibi karşılamadım sabahları ya da kapatmadım karanlıklara
Üşüyünce ellerim, ısıtmak için uğraşmadım.
Ama yoruldu taa içim
Seni her hatırlayışında.




Gurbet deseler bu sızıya anlayabilirdim
Yahut Şehirler girseydi aramıza
Dayanabilirdim.
Oysa bizi yıkan da, ayrı koyan da sendin!
Farkında değildim oysa
Susarak içimde kanattıklarımı
O yüzünün mayhoşlunu hatırlatmamak kelimelere
En acısıydı
Ve sen acıydın...




İçimde boğuştuğum koca bir okyanus vardı.
Hangi yana uzansam sığ bir boşluk.
Elimi koysam yüreğime, telafisi yoktu bu hissin.
Derindi, gözlerinde gizlenen hayallerin gibi.
Aslında
Yazmaktan çok içimi dökmeyi isterdim karşında
O mayhoş dudaklarımın gam vuruşlarıyla.
Parmak uçlarımı yüzünde gezdirip
Hiçbir şey olmamışcasına anlatmak isterdim.
Alabildiğince yağmurda ıslanıp
Ağır aksak koşmak isterdim yarınlara...
Oysa sevgilim
İhtimaller üzerine yaşanmıyordu
Olmayınca olmuyordu
Sevmeyince sevilmiyordu
âh sevgilim...
Unutulmayınca
Unutulmuyordu.

Zên. //

AltıHaziran2017