Zaman zaman gelir aklıma
Geçer sonra...
Kıyamet gibi bir şeydi -derdim
Kimse kaldığı yerden sev(e)medi.

Dipsiz bir sarnıcın eteğinden başlıyorum
Yeniden yürümeye toprağında.

Dizlerime kadar boğuldukça karanlıkta,
Beynimi kemiren düşünceler geliyor aklıma.
Sonra dönüp
İçimdeki pencereden öylece bakıyorum…
Kovalıyorum aklımdan geçenleri
Teker, teker…
Bir çığlığın içinde susuyorum
Öylece.
Yığıldığım yerden kalmak istemesem de
Yaşanılır gibi gelmiyordu hayat,
Belki de.
Ama olsun diyorum
Ve tutuyorum kamburumdan
Kırık dökük, parçalanmış içimin
Üveyiklerine inat…




Aklımı kaçırdığım dakikalarla boğuşurken
Bu defa da çalmadı istediğim son şarkı.
-Diyorum.
Birdenbire sessizlik çöküyor ellerime
Ne yana dönsem kimseyle denk gelmiyor bakışlarım.
Oturduğum sandalyeden ayakuçlarıma bakıyorum
Sonra
Aynalara yansımıyor yüzüm,
K o r k u y o r u m…

Sahi hangi yana düşse bakışlarım
Geçerdi beklediğimiz zaman?
Ya da tutsam çeksem ölümün çiğ kokusunu içime
Diner miydi bu ağrı?
Olacak gibi değil biliyorum
Bitecek belki
Belki de…
Neyse.

Zên. //

YirmiBeşMartİkibinyirmidört