Yüreğime bulanmış naranın acısıyla sesleniyorum sana
Ey benim kimsesiz yanım…
Bakışlarının karasına karışmış kirpik uçlarım.



Gecenin boşluğunda sallanırken gözlerim
Dilimdeki kelimelerle hecelerdim sana…
Sen ey adını yüreğine devirdiğim
Dudaklarım dişlerimi sıkarken
Vakti var mıdır?
Sana gelmelerin…



Oysa
En çok
Sen de kalmaları sevdim.



İsmi konmamış özlemin, ayrılığında kalırken ayakuçlarım
Haberin oldu mu sahi?
Kaç defa gebe kaldım hasretine
Bu kaçıncı iç çekişim
Kaç defa yutkunuşum, saymadım…
Sen diyerek tökezlerken odamın duvarlarında
Aynalarda boş bakan siluetimden
Sabahlara uyanamadıklarım vardı benim.



Sen bilmezdin
Ben hiç söylemedim.



Şimdi arkası üryan bir münzevideyim.
İçimdeki nara duyulurken arştan
Gözlerimden çıkmazdı dem.
En çok sen bilmezsin
Ellerimde duran vaveylanın sesini.
Kaybettiğim çocuk yanımın ötelerinde saklardım,
Sana olan gülüşlerimi.
En çok sen bilmezdin
Kirpik aralarına astığım hayallerimi.
Ki en çok seni seyrederdim ücralarda.
Bilir misin,
Sana karşı düşüşlerimi
Sen diyerek ayaklarımdan devrilişlerimi.



Söylemeye yüz tutarken kelimelerim
Bu şehrin sokaklarına vura vura ayaklarımı
Defolup gitmek isterdim.