Yağmurlar şehre bir şeyler anlatıyor
Belki bir çiçeğin dirilişini, belki bir sokağın çıkmazını
Belki de yalnızlığın merhabasını
Koynunda karanlık uyutuyor gri aynalar
Yüzünü yüzümde unutman için veya anlamsız
Uzağın hatrına yazılmış bütün şiirler avuntudan ibaret
Avunmak şehre bir şeyler anlatıyor veya siyah.

Yüzümün kuyusuna düşüyor kalbim apansız
Yağmurlar şehre soyunuyor, döşeğinde sancılı bir girdap
Sana avuçlarımı getirdim sevgilim, yalvar yakar
Çiçeğe, çıkmaza ve yalnızlığa
Sen susuyorsun ya kalbinde cehennem uyuturken bir şeyler
Kırılmış ömrün suskunluğuyla yaşamak zor işte.

Eteğinde kırlangıç oyalı mavi
Gölgeliyorsun sokağını yanıp bitmişliğimin
Üşüyor saçların, sırılsıklam bir yangından geliyor gözlerin
Kokusundan biliyorum avuçlarının veya deliyim
Şehre neyi anlatırsa anlatsın yağmurlar,
Yaramın kabuğunun altında neyi ararsa arasın yokluğun
Geceyi terk edip gitme saatidir artık veya intihar meyli
Şimdi sen benden ne istediğini bilmiyorsun ya sarı türküm
Kırılmış bir ömrün çaresizliğiyle yaşamak zor işte.

Bütün evlerin duvar deliklerinde okunmamış mektuplar saklıdır
Açığa çıkmaz en uysal acılar
Yağmurlar şehre gideni anlatır,
Sonra gidenden evrene kalanları anlatır
Geriye ne kalır diye sorar duvarlar veya geçmez geçmiş
Aklımı öper gülümseyişinden bir hatıra,
Aklımda kalmış duvar deliklerinden bir hatıra
Bilmeni istediğim birçok şeyden sonra
Yılmış bir ömrün ağır yüküyle yaşamak zor işte.

Bir yığın yakılmış kitap, susması için kabuksuz yaranın
Rüzgara ve uçsuz bucaksız boşluğa savruldu
Cehennem adıyla korkuttu koynumdaki kör kuşları
Cennetin uzaklığını yaşıyorum, dudağımda karlı bir türkü
Ve yağmuru kavuşturuyorum gölgene, içimde kilitli bir sandık
Bahar seni anlatır saklayışlara, sakınışlara bahar sesini
Yüzümden çekip aldığım şu gülüşü de soldurduktan sonra
Seni anıp durmak şu kekeme dünyada zor işte.



Nedim KARDAŞ