içimde deli bir fırtına esiyor bu akşam üstü
uzaklara dalıyor gözlerim hayattan koparcasına
o kadar anlamsız geliyorki sensiz yaşadıgım herşey
içtigim su yürüdügüm yol hatta aldıgım nefes bile
söküp alsaydınya giderken şu canımı bedenimden

kimlere anlatayım sana olan sevgimi söyle sevgili
senden başka kimler anlar kimler anlayabilirki beni
zaman durdu o günden sonra ben yaşamadım bir daha
dokunmayın bana ne olur çekin ellerinizi üzerimden
öyle bir yanlışa düştümki kaybettim en büyük sevgimi

yerine kimseyi koyamıyorum aklım almıyor bu gidişi
kimselerden soramıyorum kaybettigim diger yarımı
bir gün çıksan ansızın karşıma senin gibi gitmedim desen
ve bir silah alsan eline dogrultup başıma bassan tetige
yokluguna yenik düşen bedenimi sersen topragın yüzüne

bir karanlık şehre hapsettim hücreleri sen dolu kalbimi
kan kaybediyor her gün kopuyor yaşamdan dirhem dirhem
konuşmayı unuttu dillerim lal oldu sanki senden sonra
güneş yüzü görmüyor gözlerim yağıyor her an yağmur misali
aklımı kaybetmişim öyle diyor tabipler oysa sen benim aklımdın

yazamıyorum bir türlü seni kaçıncı sayfadır bu saymadım
zihnim karışıyor düşününce seni benzemiyorsun hiç kimseye
takvim yaprakları degişiyor gündüzden geceye geceden gündüze
şakaklarımda bir kaç beyaz tel bakışlarımda çökmüş bir enkaz
ama yüregimde kocaman bir aşk hiç yıpranmayan ve yaşlanmayan

Erkan Şeremet