Her şey
Bir beyaz kağıdın hiç kirletilmemiş renginde başlamıştı
Dilimde biriken kelimelerden habersizdi rengini kıskanan kalemim
Ve çok sabırsızdı sanki
Gönül terimin kurumayan işçiliği
Küçük bir cümle ile
Uzun bir yolculuga
Tüm cümleler hazırdı bu kutsal yolculuğa


Ve yazdıkça gördümki
Kelimeler secdeye durdu sanki her kalemin kıblesinde
Hayatın kahpeliğinde
Bir baktımki adım şaire çıkmıştı bile ben istemesemde
Bazen bir Atilla İlhan oluyordum
İstanbul beyefendisi edalarıyla
Satir aralıklarında nacizane o saf Ask’ı ariyordum
Kapı kapı gecenin bir vaktinde
Bazen bir Nazım ’in mapusluğuna soyunuyordum
Acılarımı ve bir yare yanmayı
Vatana hasreti gibi yanıp şiirlere hapsetmek istiyordum sanki


Arada bir Yusuf’un çakmak gözleri gibi
Hüzünlü bir çakır mavisi gözlerin bakışlarından
Varoşların diliyle haykırıyordum
Aykırı ülkemin diyarından küfürler savuruyordum sağa sola ulu orta
Biraz sanki Ah ulan Nalan’i özler gibi
Bir kadına sitemi anlatıyordum vefaya inat
Gerçi ne ben üç kisiydim
Nede Nazlıcan gibi biri beni sevdi
Suphi’nin şahitliğinde


Sazim sözüm olmasada elimde
Veysel gibi arada tüm çirkinliklere
Kimbilir kaç kere bir körlüğü özleyerek
Çığırından çıkıyordu şu gören gözlerim
Yunus’un asasına sarılıyordum
Cümlelerin en yorgun zamanlarında her gücüm tukenişte
Tamda ustesinden gelemedigim
Kontrolden çıkmış felaket bir yalnızlıkta

Günahın ateş ceberinde cebelleşirken dilim
Ve birden Mevlana’nın kapısına dayanıyordu günahlı kalemim sanki
Biraz yılların göç zamanlarında hırpalanmış olsada yüreğim
Ne olursan ol yine gel demişti ya bir kere
Geldim işte tüm bohçalarımla
Günahların kefaretini tövbelerle öderim yazdığım her şiirde


Beyaz bir sayfa ile başlamıştı işte herşey
Ben gönül işçisiydim
Biraz yorgun biraz suskun
Biraz Orhan Veliydim
Biraz Umit Yasar biraz hoyrat biraz serseri
Biraz Aziz Nesin’im
Ne yaşarim ne yaşamam
Bu ben miyim kendime bile şaşamam
Ben yazdıkça sizler beni hep şair bellediniz işte

Ayhan’ca Cumleler
Ayhan Akdeniz