Bende ne acıların hikayesi var
Otur da şöyle
Dilim döndüğünce anlatayım sana
Bir ucundan sen tut bir ucundan ben
Korkma omuzumdaki yükün ağırlığını bana yazmış kader
Zaten altında ezilmişim hayatın ezileceğim kadar
Ne yükümden gocunurum nede sözümden
Tokadını yemişim bir kere feleğin Allahına kadar
Kimse doğuştan kısmetli olmuyor işte
Bir gönüle iki damla yaş süzülürken
Pınarı bana düştü
Giden kana kana içti hep beni benden
Gözyaşımın tortusunda
Gençliğim sırasını beklerken bir düşün kapısında
Aklımın ziyan zamanlarında
Geri dönüyordum hep bir baharın en ortasında
Az önce yine yağmur bastırdı şehrime
Kimbilir hangi gözde şimdi bir gam’ım yıkanıyor sessizce
Azmı ağıtlarım ahlarım var benim
Dilim sayısını unuttu yürek yarasına doymadan daha
Ömrümün koridorlarında her vedanın yankılanan ayak seslerinde
Saçlarıma zamansız karlar düştü


Bir gidişleri vardı gidenlerin akıllara zarardı
Gözlerinin yaşına çarpa çarpa gittiler de
Feleğin en sert tokadı hep bana düştü
Bu firari kaçışlar ne aşk’a yakıştı ne anılara nede vefaya
Derdimin dermanı bu değildi aslında
Ben böyle gidişleri kahretsin hiç sevmedim sevemedim
Bazen yüreğimde biriktirdiğim
On paralık adamların kumbarasını ellerimle kırıp
Ona buna üç kuruş pula hunharca harcayasım geliyor
Bir karanlığın içindeyim
Küf tutuyor siyahin rengi gözlerimde
Kim söndürdü mutluluğumun ışıklarını kim kim
Kendi gölgemi bile aytınlatmaktan yorulmuşum artık
Yalnizlığımın acizliğine soyunmus bedenimin son kandilleri mi bu yoksa ?
Bir vefasızlıkla ölünmezmiş ama
Üflesen söndü sönecek yüreğimin zamana batırılmış fenerleri dilimde
Ahh bu gecelerin korkunc siyahi yokmu
Artık kirlenmemiş bir camın ardindan bakmak istiyorum hayata
Tüm suskunluğumu infaz etmeden
Biraz yorgun bir aksamın kızıllığına dokunarak
Biraz da soft bir mavinin tonunda çocukluğuma kaçarak
Parcalanmış yüreğime
Dudağından çıkacak geçmis olsun dileklerine
Bu aralar çok ihtiyacım var
Gel de sar cümlelerimin yarasını
Ağzımı bozmadan hayata dilime de kilit vurmadan

Ayhan’ca cümleler
AYHAN AKDENİZ